Öncelikle merhaba.
Aslında yazıp yazmamak konusunda kararsız kaldım ama bir otizmli ablası olarak yazmasam da olmazdı.
Bu hafta değişik bir konsept yazısı olacak oje sürme etkinliğimiz için. Umarım sonuna kadar okursunuz.
Bugün 2 Nisan Otizm Farkındalık Günü.
Birçoğunuz biliyorsunuz belki, ama bilmeyenler için yazayım:
Otizm bilimsel olarak; "sosyal ve iletişim becerilerinin oluşmasını etkileyen bir gelişim bozukluğu" olarak ifade ediliyor.
Bizim açımızdan otizm ise:
Konuşamadığı her şeyi -acıktığını, susadığını, üşüdüğünü, korktuğunu, sıkıldığını, canı yandığını- iki çift çaresiz ela gözle anlatmaya çalışan bir melek demek.
Bizim için otizm:
Ömrü boyunca sadece sizin sevginize ve ilginize muhtaç kalacak olan bir melek demek.
Benim açımdan otizm ise:
Hiçbir zaman büyümeyecek olan, hep aynı bebek masumluğunda kalacak olan bir kardeşinin olması demek.
Benim için otizm:
Kavga eden iki kardeşe özenip, kardeşiyle kavga bile edebiliyor olmanın kıymetini bilmeyenlere ise kızgın gözlerle bakmak demek.
Bizim için otizmin ne olduğunu daha fazla yazmaya kalksam sanırım sayfalarca yazmam gerekirdi.
Kardeşim şuan 12 yaşında ama bizim otizm farkındalığımız 10 sene başladı. Ondan önce pek bir bilgimiz yoktu. Otizm teşhisi konulan bireyler genelde ilk belirtilerini 1,5 - 3 yaşları arasında belli ediyor. Eğer geç yakalanırsa şanslı oluyor çünkü o yaşa kadar bir çok şey öğrenme imkanı oluyor. Ama benim kardeşim gibi 1,5 - 2 yaşlarında yakalanmışsa maalesef biraz şanssız oluyor. Henüz yeni yeni konuşmaya başlayan çocuk alt üst oluyor, erken yakalanmanın en büyük şanssızlığı bu.
İlk belirtileri göz temasını yani iletişimi kesmek oluyor. Ardından -tıpkı benim kardeşim gibi- anne, baba diyen çocuk konuşmamaya, giderek kendi içine kapanmaya başlıyor. Gerisini bizim gözümüzden yazayım:
Bu belirtilerin ardından, 2 senelik doktor serüvenimiz başladı ve bu 2 sene doktor koşuşturmalarından sonra "otizm" teşhisi konuldu. Sonra, akrabalar tarafından dışlandık daha doğrusu biz kendimizi onlardan uzaklaştırdık. Çünkü onlar bizi anlamıyordu. Otizmi acınacak bir durum olarak görüyorlardı. Bize göre tam tersiydi. Erenimiz yani kardeşim bize bir melek olarak gönderilmişti.
Ardından kendimizi dışarıdan soyutladık. Çünkü onlar da bizi anlamıyordu. Acıyarak bakan gözlere maruz kalmak, her kafadan bir ses çıkması hiç hoş bir şey değildi. Böylece ev hapsi dönemimiz başladı. Kardeşim bir rehabilitasyon okuluna gitmeye başlayana kadar hiçbir yere gitmedik.
Okula başladığında hayatımız yavaş yavaş değişmeye başladı. Çünkü orada bizim gibi bir sürü aile vardı. Hepsi bizim neler yaşadığımızı gayet iyi biliyorlardı. En önemlisi de bize acıyan gözlerle bakmıyorlardı. O dönemlerde bize en iyi gelen şey, bizi anlayan birileriyle konuşmak oldu.
